C-napisy

1. Definicja

C-napis (ang. C-string) to tablica znaków typu char, zakończona znakiem null ('\0').
Dzięki znakowi końca napisu kompilator i funkcje biblioteczne wiedzą, gdzie napis się kończy.

Przykład:

albo krócej:

Kompilator automatycznie doda '\0' na końcu.

2. Różnica: `char[]` a `std::string`

char[] (C-napis): klasyczne podejście, używane w C i we wczesnym C++.
std::string: nowoczesny typ w C++, wygodniejszy, bezpieczniejszy, z metodami (.length(), .find(), .substr()).

Wciąż jednak warto znać C-napisy, bo są powszechnie używane w starszym kodzie i bibliotekach C.

3. Deklaracja i inicjalizacja

Bez znaku '\0' nie będzie to poprawny C-napis, tylko zwykła tablica znaków.

4. Odczyt i zapis znaków

Dostęp do elementów jak w tablicy:

5. Wczytywanie napisów

`cin`:

`cin.getline`:

6. Funkcje do obsługi C-napisów (`<cstring>`)

Biblioteka <cstring> zawiera zestaw funkcji do manipulacji C-napisami.

6.1. Funkcje do długości i kopiowania

strlen(s) – długość napisu (bez '\0').
strcpy(dest, src) – kopiuje napis src do dest.
strncpy(dest, src, n) – kopiuje maksymalnie n znaków.

6.2. Funkcje do konkatenacji

strcat(dest, src) – dokleja src do końca dest.
strncat(dest, src, n) – dokleja maksymalnie n znaków.

6.3. Funkcje wyszukujące

strchr(s, c) – zwraca wskaźnik do pierwszego wystąpienia znaku c.
strstr(s, pod) – zwraca wskaźnik do pierwszego wystąpienia podnapisu pod.

7. Przykład użycia

8. Typowe błędy

Przekroczenie rozmiaru tablicy:

Brak '\0' na końcu napisu.
Porównywanie napisów operatorem ==:

Zamiast tego: strcmp(a, b) == 0.

9. C-napisy a wskaźniki

C-napis to adres pierwszego znaku tablicy.